کارتون‌های ایرانی و دست‌اندازهای فتح گیشه
تاریخ انتشار: ۵ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۸۰۵۴۵
پویانمایی در کشور ما به دلایلی مانند وابستگی به اعتبارات دولتی، کم‌توجهی به نیازهای مخاطبان در ژانرهای مختلف، مشکل بازاریابی، مهاجرت برخی فعالان این حوزه و ضعف‌های تخصصی به ویژه در مهارت‌های چندبُعدی نتوانسته به جایگاهی که باید برسد.
هنر و صنعت پویانمایی در ایران با وجود اینکه دارای قدمت و پیش‌زمینه‌های تاریخی و بنیان‌های فرهنگی و اجتماعی مناسبی است، اما در مقایسه با کشورهای پیشرو، جایگاه درخوری ندارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
موقعیت‌هایی که تاکنون به دست آمده، مقطعی بوده و نتوانسته آنچنان که شایسته است، وارد مرحله تولید انبوه و مستمر شود. عوامل مختلفی چون وابستگی صرف به اعتبارات دولتی، توسعه ناکافی در تولید و عرضه، نبود نگاه اقتصادی و درآمدزایی نسبت به آن، مهاجرت نیروهای کارآمد، ناهماهنگی در نظام سیاستگذاری و برنامه‌ریزی و اجرا در این حوزه، کم‌توجهی به نیازهای مخاطبان در ژانرهای مختلف، پایین بودن سطح تخصص و مهارت‌های چندبعدی در سطح عمومی صنف، کمبود شرکت‌های بزرگ تولیدی و پخش، ضعف‌های زیرساختی و نظایر آن در شکل‌گیری شرایط موجود پویانمایی در کشور موثر بوده‌است، حال آنکه می‌توان با ایجاد انسجام در نظام سیاستگذاری، برنامه‌ریزی، اجرا و بهینه‌سازی زیرساخت‌های موجود و هدفمند کردن تلاش‌هایی که در کشور صورت می‌گیرد، نتایج مطلوب‌تری را از این حوزه در جنبه‌های فرهنگی و اقتصادی به دست آورد.
یک اثر سینمایی پویانمایی که در رتبه ۱۸ سایت بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها قرار دارد، فقط هزینه تولید آن ۱۵۰ میلیون دلار بوده که تقریبا ۱۰ برابر کل حمایت‌های نهادهای دولتی و خصوصی طی ۵ سال است
در این زمینه، «ابراهیم غلامپور آهنگر» و «فاطمه حسینی شکیب» در گزارشی به نام «ارزیابی وضعیت پویانمایی در کشور (ارائه بسته سیاستی در جهت رفع چالش‌ها)» به این مهم توجه کرده و آنچه در ذیل می‌آید، خلاصه‌ای از آسیب‌شناسی این حوزه از سوی نویسندگان و راهکارهایی برای برون‌رفت از این وضعیت است؛
پویانمایی ایران وابسته به دولت است
اگرچه پویانمایی تجربی و هنری ایرانی پیش از انقلاب اسلامی به منصه ظهور رسیده، تنها پس از انقلاب شکوهمند سال ۵۷ و به دلیل نیاز به محتوای آموزشی و سرگرم‌کننده در تلویزیون و به سفارش متولیان اصلی آن مورد توجه جدی قرار گرفت؛ به خصوص مرکز صبا که توانسته وارد تولید انبوه و شکل‌هایی محدود از صنعتی‌سازی و ایجاد استودیوهای تولید پویانمایی شود. بخش اصلی بودجه تولید را نهادهای دولتی یا حاکمیتی تامین می‌کنند. این نهادهای سفارش‌دهنده امروز درصدد کالایی‌سازی واقعی پویانمایی‌های مورد سفارش خود برای کسب سود یا تولید زنجیره ارزش نبوده و بخش اعظم فعالیت‌های آنان تنها در حمایت از ارزش‌های فرهنگی و فراهم آوردن هزینه‌های تولید پویانمایی و پخش آن از تنها پلتفرم رسمی پویانمایی کشور یعنی شبکه‌های تلویزیون داخلی بوده‌اند.
گردش مالی ناچیز، بازاریابی ناقص و تقریبا محدود به قاب تلویزیون
تولیدات و گردش مالی مراکز حمایت از پویانمایی تجربی و غیرانبوه، مشخصا مرکز گسترش سازمان سینمایی، سازمان سینمایی سوره حوزه هنری، کانون پرورش فکری و مرکز پویانمایی صبا، چیزی در حدود ۲۰۴ میلیارد تومان است. این در حالی است که به عنوان نمونه یک اثر سینمایی پویانمایی که در رتبه ۱۸ سایت بانک اطلاعات اینترنتی فیلم‌ها قرار دارد، فقط هزینه تولید آن ۱۵۰ میلیون دلار بوده که تقریبا ۱۰ برابر کل حمایت‌های نهادهای دولتی و خصوصی طی ۵ سال است.
هیچ فیلم بلند سینمایی نیست که برای اکران و فروش ساخته نشود و تهیه‌کننده دغدغه بازگشت سرمایه را نداشته باشد، اما موضوع وقتی به پویانمایی می‌رسد، به دلیل عدم طراحی سیستم بازاریابی، بسیاری از آثار پس از یک یا ۲ نمایش محدود در جشنواره‌ها، در آرشیو بایگانی شده و فرصتی برای ارائه مجدد پیدا نمی‌کنند.
بخش اعظم و بسیار بزرگ پویانمایی ایران تنها از کانال‌های تلویزیونی پخش می‌شود. پویانمایی ایران هنوز به جر فرمت تلویزیونی، در سایر پلتفرم‌ها حضور پر رنگی ندارد و در آغاز راه به سر می‌برد. با وجود حرکت‌های امیدبخش درباره فرمت سینمایی، با این حال پویانمایی ایران، هنوز در تولید، پخش و اکران سینمایی در حال آزمون و خطاهای اولیه است.
مهاجرت نیروهای کارآمد، ضعف‌های تخصصی و امکاناتی که نادیده گرفته می‌شود
پویانمایی ایران از نظر موضوعی بسیار کم‌تنوع است و برای سلایق و نیازهای گوناگون جامعه محتوای قابل توجهی جهت ارائه ندارد
پویانمایی در حال از دست دادن نیروی متخصص خود است. بخشی از هنرمندانی که سطح کاری قابل قبولی دارند یا مهاجرت کرده‌اند یا در حال مهاجرتند و این یکی از بزرگترین آسیب‌های موجود در این روزها است.
همچنین بخش اصلی جامعه حرفه‌ای پویانمایی ایران را تیم تولید محتوا با تخصص‌های نامتعارف تولید پویانمایی تشکیل می‌دهد و سایر مشاغل، تخصص‌ها و نقش‌ها در ساختار اکثر استودیوها در فهرست پویانماسازان وطنی غایب‌اند. کنترل روند تولید پروژه‌های پویانمایی، یک سمت تخصصی است که هر پروژه به آن نیازمند است. در تولید آثار کوتاه، این مهم بر عهده تولیدکننده اجرایی است و تا زمانی که تعداد تولیدات پویانمایی کم باشد، شاید از این مهم بتوان صرف نظر کرد. اما برای حرکت به سوی صنعتی شدن، تربیت و به‌کارگیری متخصصان کنترل پروژه پویانمایی ضروری است.
این در حالی است که نیروهای تولید پویانمایی در استان‌های زیادی از ایران در چند دهه اخیر در حال به‌دوش کشیدن بخش مهم تولید سریالی برای تلویزیون و صبا بوده‌اند که در محاسبات و تحلیل‌ها چندان شناخته شده نیستند و به حساب نمی‌آیند. هر چند تلاش‌هایی برای شناسایی این نیروها صورت گرفته و از این پتانسیل‌ها برای تولید انبوه هم استفاده شده است، اما ظرفیت‌های افزون‌تری برای ایجاد خوشه‌های صنعتی پویانمایی در استان‌های مهم و شهرهای خاصی که سابقه تولید پویانمایی دارند، فراهم است و در برنامه‌های کلان می‌تواند قابل بهره‌برداری باشد.
کم‌توجهی به تنوع ژانری
در حالی که موضوع‌های بسیار متنوعی برای تولید آثاری در ژانرهای گوناگون برای پویانمایی در کشور وجود دارد، اما حضور قلیل و ناچیز سایر ژانرها و موضوع‌ها در پویانمایی حرفه‌ای ایران معضلی است که مورد تاکید فعالان این حوزه هم قرار دارد. پویانمایی ایران از نظر موضوعی بسیار کم‌تنوع است و برای سلایق و نیازهای گوناگون جامعه محتوای قابل توجهی جهت ارائه ندارد.
متولیان خرد متعددی در کنار متولی دولتی حامی پویانمایی ایرانی وجود دارند که با عملکردهای مقطعی، هیجان‌زده و غیرمستدام شوک‌هایی در تولیدات نابازده پویانمایی ایران ایجاد می‌کنند
چندپارگی در سیاستگذاری و برنامه‌ریزی و غیر هم راستا بودن متولیان صنایع خلاق
با توجه به عدم هماهنگی سیاستگذارانه در میان نهادهای بالادست فرهنگ و هنر کشور و دسترسی‌های نامساوی به منابع اقتصادی در فضای رسانه و پویانمایی، متولیان خرد بسیاری در کنار متولی دولتی حامی وجود دارند که با عملکردهای مقطعی، هیجان‌زده و غیرمستدام شوک‌هایی در تولیدات نابازده پویانمایی ایران ایجاد می‌کنند. معمولا تولیداتی به تیم‌های کوچک‌تر برون‌سپاری می‌شود و آثاری تولید می‌شود که یا خوب است و مقطعی یا به کلی ضعیف است و به پخش و توزیع هم نمی‌رسد. در حقیقت این امر سبب هرز رفتن منابع معدودی است که قرار بود صرف ارتقای جایگاه صنایع خلاق و پویانمایی شود.
۲ کلان‌راهکار برای تحول اوضاع پویانمایی
نخست: فرصت‌سازی به منظور پخش محصولات در فضای مجازی
با توجه به اینکه در حال حاضر مهمترین بستر برای پخش و عرضه آثار پویانمایی در شبکه نمایش مجازی و ویدئوی درخواستی است، لازم است تدابیری اتخاذ شود تا در کنار پخش و عرضه گسترده آثار خارجی سهمی برای آثار داخلی فراهم آید. از این رو می‌توان تصمیمی قانونی مبنی بر پخش الزامی پویانمایی ایرانی در ازای پخش پویانمایی خارجی با نسبت ۳۰ به ۷۰ اتخاذ کرد
دوم: ایجاد سازوکاری هماهنگ برای برنامه‌ریزی، پیشبرد و نظارت بر امور پویانمایی
۱-تشکیل شورایی متشکل از کارشناسان معتبر پویانمایی با جایگاه حقوقی ۲- شورای عالی انقلاب فرهنگی سند جامع پویانمایی را که دربردارنده سیاست‌های توسعه و پیشبرد این حوزه بوده، وظایف هر یک از نهادهای متولی را از جهت تولید محتوا و نظارت بر آن و پشتیبانی و حمایت مادی و معنوی از آثار در داخل و خارج از کشور و دست اندر کاران مشخص کرده باشد، تدوین کنند. ۳- امکان سنجی تاسیس صندوق ملی حمایت از پویانمایی صورت بگیرد. این صندوق جدید می‌تواند در ابعاد مختلفی از دست اندرکاران پویانمایی حمایت کند و ازوکارهای مناسبی را برای پشتیبانی از فعالیت‌های آنان طراحی و اجرا سازد.
منبع
ابراهیم غلامپور آهنگر و فاطمه حسینی شکیب، ارزیابی وضعیت پویانمایی در کشور (ارائه بسته سیاستی در جهت رفع چالش‌ها)، دفتر مطالعات فرهنگ و آموزش مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، زمستان ۱۴۰۱
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: پویا نمایی انیمیشن سینما پویانمایی در کشور پویانمایی ایران تولید پویانمایی برنامه ریزی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۸۰۵۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مظلوم‌تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است/تخصیص یارانه دولتی برای سفره فرهنگی مردم
به گزارش خبرنگار فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، کنسرت «اشعار نو از نغمه‌های کهن» در نوزدهمین شب موسیقی فرهنگسرای ارسباران در شب‌های پنج شنبه و جمعه، ۶ و ۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ برگزار شد. در این کنسرت که به سرپرستی محمدرضا برزین و خوانندگی صادق شیخ زاده اجرا شد، تصنیف‌ها و قطعات پیش در آمد اصفهان، شاه ختایی، پنبه جاری، المنت و لله، کهربا، نخجیر، ریشه در خاک، حریم یار، کردی و آفتابکاران با آهنگسازی علی اصغر بهاری، محمد رضا برزین، صادق شیخ زاده و قطعاتی با ملودی‌های قدیمی و محلی بر اساس اشعاری ازهوشنگ ابتهاج، فریدون مشیری، فاضل نظری، علی حاتمی، حامد عسگری و اشعار محلی اجرا شد.
صادق شیخ زاده خواننده درباره این کنسرت گفت‌وگویی با خبرگزاری آنا انجام داده که مشروح آن را می‌خوانید:
لطفا درباره جزییات این کنسرت برایمان توضیح بدهید .
کنسرت نغمه‌های کهن یا اشعاری نو از نغمه‌های کهن یک اجرای دغدغه انگیز برای شنیده شدن نغمه‌های با اصالت است، آنچه که امروزه بیشتر مردم در ارتباط با گذشته با آن در ارتباط هستند. تمام تلاشمان این بود که بتوانیم در قالب یک موسیقی اصیل به بازخوانی نغمه‌هایی بپردازیم که برگرفته از موسیقی فولکلور، موسیقی دستگاهی یا برگرفته از رسوم و آیین‌های مناطق مختلف هستند تا با اشاعه آنها مردم شعر تازه بشنوند و فضایی تداعی کنیم که اگر چه به جهت کلامی به مردم نزدیکتر است، اما ممکن است نغمه‌های آن در طول سالیان سال فراموش شده باشد.
چطور شد در فرهنگسرای ارسباران اجرا رفتید؟
از سویی به جهت حمایت‌های فرهنگسرای ارسباران و اینکه تصمیم گرفتیم جایی اجرا برویم که مردم هم قدرت خرید داشته باشند و بتوانند در این کنسرت شرکت کنند و خوشبختانه استقبال هم از کنسرت خوب بود به طوریکه یک سانس را به دو سانس در دو شب رساندیم ، امیدواریم این استقبال ادامه پیدا کند و بتوانیم در روزهای دیگر هم اجرا داشته باشیم
درباره قطعات و سازندگان آن هم برایمان توضیح دهید؟
اجرا توسط قطعات تنظیم و یا ساخته شده محمدرضا برزین اتفاق می‌افتد که نوازنده خوبی در ساز سه تار است، سنتور را سوها شمعدانی،عود آناهیتا نصیریان، سازهای کوبه‌ای پویان توکلی ، تنبک امیرحسین تات و ساز سه تار با مسعود صادقی است.
با توجه به مبالغ بالای کنسرت‌ها در این ایام، چقدر قدرت خرید مردم و حضور عموم برای شرکت در این کنسرت برایتان اولویت داشت؟
در واقع این نکته برایمان حائز اهمیت بود، چقدر هم خوب است که دولت و حاکمیت بخشی از هزینه‌های کنسرت‌ها را تقبل کند. بدون تعارف این تعداد کنسرتی که هر شب در کشور برگزار می‌شود اگر بخشی از هزینه‌ها را هم دولت بدهد، خیلی استقبال چشمگیر می‌شود، بنابراین سر سفره فرهنگی مردم باید یارانه‌های دولتی با حمایت‌هایی این چنین داشته باشیم که خوشبختانه ما توانستیم از آن برخوردار شویم.
ما امروز می‌بینیم که حتی خواننده‌های شهیر موسیقی ایرانی روی به موسیقی‌های الکترونیک و موسیقی‌های غیر ایرانی می‌آورند، حتی به نظر من آن موسیقی‌ها موسیقی‌های پاپ نیست همانطور که بهتر از من می‌دانید موسیقی پاپ موسیقی مردمی هست بنابراین یک موسیقی می‌تواند موسیقی کلاسیک باشد، فولکلور باشد حتی سنتی باشد به خاطر فرم اجرا ولی پاپ تلقی شود، یعنی جمیع مردم با آن احساس نزدیکی کنند، حتی این موسیقی‌هایی که توسط بعضی از خواننده‌ها اجرا می‌شود و به روی صحنه می‌رود موسیقی‌های پاپ نیستند.
البته برخی هم موسیقی خاص هستند، موسیقی که در ژانر موسیقی الکترونیک، موسیقی کلاسیک، حتی موسیقی کلاسیک غربی است ولی باز این حرف به این منظور و به این مفهوم نیست که آنها نباید باشد چرا آنها هم باید باشند، اما اقبال صد درصدی خوانندگان موسیقی اصیل ایرانی به آن موسیقی‌ها منجر به این می‌شود که این سمت ما خیلی خالی باشیم ما خیلی تنها و معدود باشیم امروزه شما می‌شنوید که توسط یک سلسله از هنرمندان عزیز و گرامی ابراز نگرانی درباره تئاتر وجود دارد، این هم به جا است اما واقعا باید بگویم که مظلوم تر از تئاتر، موسیقی اصیل ایرانی است حتی موسیقی سنتی هم نه، موسیقی اصیل ایرانی.
متأسفانه به دلیل ذائقه‌ای که توسط عده‌ای بین مردم ایجاد شده، دافعه نسبت به سازهایی چون سه تار، سنتور،عود، سازها کوبه‌ای و آواز ایرانی ایجاد شده است، در صورتی که اینها شاخه‌های موسیقی اصیل ایرانی هستند.
شما سالهاست که در عرصه آواز ایرانی فعالیت می‌کند، دراین باره چه تجربیاتی دارد و برایمان بگویید.
به عنوان کسی که برنامه های مختلف داشته‌ام می‌گویم، که اتفاقاً مردم در مناسبت‌های آیینی خودشان بسیار هم علاقمند این موسیقی و آواز‌ها هستند، اگر این آواز‌ها درست طراحی شود برای لحظات خلوت آدمی فوق العاده است.
ما انسان‌ها دارای حالت‌های مختلف، متنوع و گوناگونی به جهت روانی هستیم و برای هر کدام از این حالت‌ها موسیقی خاص خود را طلب می‌کنیم و مثل یک نوع تغذیه روحی است، به همین دلیل ما به تمام فرهنگ‌ها که از دل فرهنگ خودمان بیرون می‌آید ادای دین می‌کنیم و به آن اصالت می‌دهیم و در این مواجهه هم نیاز داریم که هر کدام از آنها را مصرف کنیم اتفاقاً موسیقی جدی هم موسیقی مصرفی است، اما موسیقی مصرف شده برای حالات خاص آدمی و هر آدمی البته حالات خاص خودش را دارد اما این طیف حالت‌ها از چند گونه بیرون نیست و من امیدوارم که این نوع اجراها مورد حمایت قرار بگیرد.
بنابراین اگر حمایت درستی صورت گیرد، اقبال مردمی هم زیاد می‌شود و ما با فوجی از مخاطب روبه رو می‌شویم، در حال حاضر کنسرت‌هایی که در سالن‌های مجلل برگزار می‌شوند که بعضا حتی استانداردهای ابتدایی موسیقی را هم ندارند. ما سالن تخصصی اجرای کنسرت کم داریم اما هستند اندازه‌ای که کارمان راه بیافتد.
انتهای پیام/
حمله به نمازگزاران در گذره هرات افغانستان/ ۶ نفر شهید شدند